The Canadian

Dag beste vrienden,

Het wilde leven is even achter de rug.  We zijn aangekomen in Barrhead, waar we twee maanden van onze reis in een caravan zullen wonen en werken bij Southside Greenhouses.

Maar daarover later meer.

We willen jullie eerst graag iets vertellen over de reis hierheen.  Zoals jullie weten, kwamen we met de trein.  Meer nog, met het monument The Canadian van Via Rail.  Deze trein is al sinds de jaren vijftig dezelfde, en volgt slechts één principe: reizen om te reizen, niet om te arriveren.  Ten eerste wil dat zeggen dat deze verbinding tussen Toronto en Vancouver niet bestaat om winst te maken.  Er zijn al lang snellere manieren om het land door te steken, maar daar trekken ze zich bij Via Rail niets van aan.  Als je ooit naar Canada komt, laat je dan niet wijsmaken dat deze trein tijdverspilling is.  Akkoord, het is niet goedkoop - zeker niet als je voor een slaapcoupé gaat - maar er bestaan goeie last-minute deals. En akkoord, als je snel in Vancouver moet zijn, zal de reis slechts een bron van ergernis vormen.  Het vrachtverkeer krijgt voorrang, met het gevolg dat The Canadian regelmatig een tijdje langs de kant moet gaan staan.  Bovendien rijdt de trein bijzonder traag, om de reizigers de kans te geven om van het uitzicht te genieten.  Het is pas als je op deze manier reist, dat je een besef krijgt van de wijdsheid van Canada.  Wij spendeerden drie nachten en twee dagen op de trein.  In die tijd doorkruisten we drie provincies, en zagen we kilometers prairie, dennenbossen en bevroren meren.  Hier en daar onderbroken door een dorpje van 400 inwoners, of een kudde huppelende herten.

Wegens noodzakelijke besparingen zaten we in economy class supersaver.  We hadden met andere woorden slechts een stoel tot onzer beschikking.  Maar wel een goeie stoel, dat moet gezegd.  En veel beenruimte.
Omdat iedereen in onze klasse in hetzelfde schuitje zat, ontstond er onmiddellijk een ingetogen samenhorigheidsgevoel. Er was een gezellige bar-kar, het personeel was ongelooflijk vriendelijk en behulpzaam, en we hadden toegang tot een soort visbokaal bovenop de trein, van waaruit je onbelemmerd van het uitzicht kon genieten, en zelfs de trein kon zien meanderen tussen de heuvels en valleien.  Toen er op de tweede dag muzikanten kwamen optreden, beaamden zij dat de sfeer in onze wagons de beste was.  Zonder twijfel.

Op de laatste avond trakteerden we onszelf op een diner in de dining car, ver weg in de achterste wagon.  Wel fijn, omdat we dan eens de eersteklas wagons konden bekijken (volledig met douches en persoonlijke salons).  Het eten zelf was best lekker, maar we konden het moeilijk met smaak binnenspelen omdat onze overbuurman allesbehalve een propere eter was.  Aan de dikte van zijn brilglazen te zien (Duts kwam ter sprake), kon de arme man er zelf niks aan doen, en het hen en weer wiegen van de trein hielp ook niet echt.

Een greep uit onze verdere medereizigers: Edd de sympathieke Ier die recent 50 kg was afgevallen en zich de aandacht van de dames graag liet welgevallen, één van de dames in kwestie, later omgedoopt tot de treinslet, een jong verloofd koppeltje waarvan de mannelijke helft dominee was, een bende luidruchtige Amerikanen, snurkende Indiers, Franstalige Polen, Chinezen met een bucket list en heel veel Canadezen.

De avond voor ons vertrek: al onze bezittingen.

Avond 1 in de visbokaal.

Een zichtje uit de visbokaal.

Kleine brandstofstop (voor zowel trein als passagiers) in het dorpje Hornepayne.

Tussenstop van vier uur in het ijskoude Winnipeg, om 7u 's ochtends (vandaar de lege straat).

Winnipeg part 2.

Uitzicht vanuit The Canadian.

En nog.

Bij onze aankomst in Edmonton, werden we verrast door vreemde taxichauffeurs en studenten zonder persoonlijke hygiene, maar dat is dan weer een ander verhaal, voor een ander moment.

Kuskus, en tot snel,
Fien en Jan

PS: We bevinden ons nu in Alberta, waar het acht uur vroeger is dan in Belgie.  Gelieve daar Skype-gewijs rekening mee te houden.